هرگز از خبر شاشیدن کسی اینقدر خوشحال نشده بودم!!
پیام نوروزی من برای یک هموطن:
-----------------------
هرگز از خبر شاشیدن کسی اینقدر خوشحال نشده بودم!! هرگز
------------------------
از وقتی از طریق فیسبوک با پروین آشنا شدم، غم های این مادر ستمکش ریخت توی دلم. به هلند که رفتم به دیدنم آمد. او را با خانواده ی عزیزی آشنا کردم که همراهیش کنند. پسرش مشکل کلیه داشت و باعث شده بود که چند سالی هر کلام پروین با اشکی پنهان و آهی درونسوز همراه باشد. از زندگی تلخ پسر بیست ساله اش میگفت و افسردگی بسیارش که دست از جان شسته بود که میگفت من برای چی زنده ام؟ .... چرا باید هر روز قرص بخورم؟ ... چرا باید کیسه وصلم باشد؟ .... چرا دست هایم پر از کبودی است؟ ... چرا نمیتوانم با بچه ایرانی ها بروم دیسکو؟ چرا نمیتوانم با کسی دوست باشم؟ .... و مادر مواظب بود که کار پسر به خودکشی نکشد. قرص های روزانه را به او میخوراند و هفته ای دو بار میبردش برای دیالیز و آمپول و سرم و غیره تا او را زنده نگهدارند مگر کلیه ای برای پیوند پیدا شود. .....
پروین در این چند ساله مهاجرت و غربت توانسته زبان هلندی را آنقدر یاد بگیرد که جامعه ی فرهنگی هلند او را به عنوان شاعر و قصه نویس مهاجر بپذیرد، اما قصه ی تلخ این زندگی دو نفره و شعر غمگین روزگارش هر دریچه ی روشن را بر روی جانش بسته بود.
شب عیدی پروین خبر داد که سرانجام امیدهائی برای پیوند کلیه پیدا شده و پسرش را به اتاق عمل برده اند. چند روز بعدش نوشت:
Hadi jan jarahi khub pish raft! va vase avalin bar baad az 3 sal pedram tonest adrar kone! ......
برایش نوشتم:
پروین جان، عیدی خوبی بود. تا به حال از خبر شاشیدن کسی اینقدر خوشحال نشده بودم.
بله. در نومیدی بسی امید است. این شادترین خبر زندگی خصوصی من در نوروز امسال بود، و آرزویم در این راستا، بهبودی برای همه ی پدرام ها، به هر اسمی که باشند و هرجا که باشند. سپاس دورادور و بی بازتاب من از پزشکان و پرستاران هلندی و مسئولان بیمارستان و جامعه ی هلند. ..... (اینجا جایش نیست که از پستی های دولت هلند در همدستی هایش با جمهوری اسلامی حرف بزنم. حواسم هست، یادمان نمیرود. فعلاَ خوشحالم که پدرام عزیز بر همه ی این زد و بندهای رذیلانه ی سیاسی می شاشد!) ببخشید.. ، ..
بازگشت به صفحه نخست 